به گزارش پژواک بوشهر؛ در سالن نشست جام رسانه امید، پیش از آنکه معاون مطبوعاتی وزارت ارشاد پشت تریبون قرار گیرد، با توضیحات مجری، موضوع بحث تقریباً برای همه روشن بود: جامعهای که زیر فشار اقتصادی و رسانهای ایستاده، بیشتر از هر زمان دیگری به «آرامش ذهنی» نیاز دارد. اما پرسش اصلی این بود که چه کسی باید این آرامش را بسازد و رسانهها در این میان چه سهمی دارند.
وقتی دکتر محمدرضا نوروزپور سخن را آغاز کرد، مشخص شد نگاه او به مسئله فراتر از یک تحلیل روزمره است. او امنیت روانی را نه یک مفهوم انتزاعی، بلکه ستون اصلی امید اجتماعی تصویر کرد؛ ستونی که اگر ترک بردارد، توان حرکت از جامعه گرفته میشود. در نگاه او، امید زمانی در دل مردم شکل میگیرد که بتوانند آیندهای قابل پیشبینی، قابل ساخت و در دسترس را تصور کنند. هر جا این چشمانداز تار شود، ناامنی روانی جان میگیرد.
او از دل همین نگاه، وضعیت امروز را توصیف کرد: خانوادههایی که زیر فشار معیشت، تحمل روزمرهشان تحلیل رفته و در این لرزش، طبیعی است که احساس امنیت ذهنی کاهش یابد. در چنین شرایطی، رسانه اگر نتواند افق تازهای پیش چشم مردم بگذارد، تنها به بازتولید اضطراب کمک میکند.
اما نوروزپور مسئله را به این نقطه محدود نکرد. او با نگاهی آسیبشناسانه به رفتار رسانهای کشور، به روندی اشاره کرد که آرام و تدریجی شکل گرفته است: جابهجایی نقش رسانه از «هدایتگری و راهحلسازی» به «انباشت بیپایان انتقاد و افشاگری».
این تغییر، به باور او، باعث شده بخشی از رسانهها بهجای آنکه مسیر خروج از بحران را روشن کنند، خود تبدیل به حلقهای از زنجیره اضطراب شوند.
در روایت او، مشکل اصلی خود بحرانها نیستند؛ جامعه بحران را میشناسد، با آن زندگی کرده و توان کنار آمدن دارد. آنچه ناامیدی میسازد، احساس «بیراهی» است؛ وقتی که چشمانداز حل مسئله از میدان عمومی حذف میشود. رسانهای که فقط ناترازیها را بازگو کند، تنها وزن بیشتری بر دوش مردم میگذارد؛ در حالیکه رسالت اصلی رسانه، باز کردن مسیرهایی است که در هیاهوی مشکلات پنهان میمانند.
نوروزپور سپس بحث را به سوی مخاطبان امروز برد؛ مخاطبانی که دیگر شنونده صرف نیستند، بلکه خود نقش رسانه را بازی میکنند. شبکههای اجتماعی مرز میان تولیدکننده و مصرفکننده را برداشتهاند و هر فرد، دانسته یا نادانسته، بخشی از جریان اطلاعات کشور است. او این وضعیت را هم فرصت دانست و هم تهدید؛ فرصتی برای گردش آزاد فکر و تهدیدی برای انباشت ناخواسته اضطراب.
در چنین فضایی، هر محتوا از یک تحلیل عمیق گرفته تا یک پست کوتاه در شبکههای اجتماعی میتواند بر امنیت روانی جامعه اثر بگذارد. پرسش اینجاست: این محتوا مسیر همبستگی را تقویت میکند یا احساس گسست و فرسایش را؟
روایت نوروزپور، در نهایت، دعوتی است برای بازگشت رسانهها به نقشی که جامعه از آنها انتظار دارد: جایگاهی میان هشدار و امید؛ جایی که بحران را پنهان نمیکند، اما از دل آن، راه عبور را نیز بیرون میکشد.
